Kawah Putih en Cimahi

Vanmorgen ging het wekkertje om vijf uur om naar de witte krater te gaan, in het indonesies heet deze kawah putih. Met het chaotisch druke verkeer is het gewoon beter om vroeg te gaan. Tom had een chauffeur voor deze dag geregeld en om zes uur gingen we op pad. Je gelooft het niet maar ook hier regende het en dragen ze dan regen poncho op de brommer hihihi
Onderweg zijn we gestopt bij een luwak koffieplantage, dat zijnen die beesten die koffiebessen eten daarna worden de koffiebonen uit de poep gehaldus en heeft de koffie een specialearoma waar veel geld vorm wordt neergeteld. We hebben er twee bakkies van gedronken en t was lekker, maar vond t niet echt bijzonder.
Daarna doorgereden naar de witte krater, daar aangekomen moesten we met 15 personen in een ander busje en werden naar boven gebracht. T blijft verbazingwekkend dat busjes die bij ons niet de weg de op mogen hier volgestouwd de berg op rijden.
De witte krater is ht heel mooi van kleur. Het is een mengeling van blauw en groen kleur met een dampenlaag erboven van zwavel. De lucht was er soms bestaat heftig , maar wel heel mooi om te zien.
Na de kraten gingen we naar Cimahi dat is een buitenwijk van Bandung en is de laatste plaats waar mijn schoonvader een grootbeeld van zij jeugd heft gewoond. In 1999 tijdens onze vorige reis zij we met zn allen op zoek gevaan naar zijn oude huis maar hebben het toen tot grote spijt van oa Herbert niet kunnen vinden. Dit keer wilden Dewi en ik een nieuwe poging wagen en met behulp van Tom, onze gids en onze chauffeur gingen we op pad. Rondrijdend door cimahi zagen we een oudere man en van bernard, mijn schoonvader hadden eerste aanknopingspunt de bioscoop. De mn kon ons vertellen dat er twee bioscopen waren vroegen en dat een ervan voor de militairen was geweest. Deze bleek vlakbij te zijn, dus hup erheen. De straat heette vroeger de Damlaan maar na de oorlog hebben alle straten een Indonesische naam gekregen. Aangekomen bij de vroegere bioscoop die nu een militairekazerne is staat het bord Jalan Kalidam. Nu was het twee aanknopingspunt de kali oftewel het riviertje dat langs de Damlaan liep.dit moest het haast wel zijn. Auto aan de kant gezet en gaan lopend verder te zoeken. In een klein winkeltje stond een ouder echtpaar die konden bevestigen dat dit vroeger de Damlaan was geweest. Het enige wat niet meer bekend is is het huisnummer, maar wel en soort beschrijving en dat het in de buurt van de watertoren stond. Nou die wisten ze ook nog die stond namelijk aan de anderekant van de straat. Er naar toe gelopen ja hoor daar staat de oude verroeste watertoren. Hoe bijzonder!!
Alle huize hebbende bekeken en gefotografeerd e een daarvan met het huis zij waar Bernard roegerheeft gewoond. Het was heel bijzonder hoe alles zo soepel verliep, alsof we hulp kregen. Zelf had ik heel erg bet gevoel dat ik iets afgemaakt had wat we toen niet hebben kunnen doen en dat ik nu het boek kon sluiten.
Terug in het hotel heb ik nog ee massage gekregen vanTom, deze mn beschikt ook over bijongere gaven en daarna voelde het alsof er lichamelijk en geestelijk blokkades opgeheven waren. Heerlijk gevoel..